تاثیر لمس بر بی قراری بیماران تحت تهویه مکانیکی

سابقه و هدف: بیماران تحت تهویه مکانیکی به دلیل اضطراب، استرس و تحریکات لوله تراشه دچار بی قراری می شوند، که تهدیدی در روند انجام تهویه مکانیکی است و می تواند تنگی نفس، گیجی و ناتوانی ایجاد نماید. کنترل بی قراری با استفاده از داروها و محدودیت فیزیکی عوارض جانبی نامطلوبی به هم راه دارد، لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر لمس بر بی قراری بیماران تحت تهویه مکانیکی صورت پذیرفت. مواد و روش ها:این پژوهش نیمه تجربی، در یکی از بخش های مراقبت های ویژه عمومی بیمارستانی در شهر تهران در سال 1390 انجام شد. ابزار گرد آوری اطلاعات شامل پرسش نامه اطلاعات دموگرافیک، معیار اغمای گلاسکو (glassco coma scale) و ابزار بی قراری- خواب آلودگی ریچموند (richmond agitation – sedation scale) بود. 35 بیمار 30 تا60 ساله هوشیار با مشکلات تنفسی حاد تحت تهویه مکانیکی مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا بی قراری آن ها ارزیابی می شد، سپس اعمال مداخله به صورت تصادفی، یک بار با ایستادن و لمس کردن مچ دست بیمار و بار دوم با ایستادن بدون لمس کردن مچ دست بیمار انجام می گردید.  یافته ها:از 35 بیمار مورد بررسی 21 مورد (60%) مرد و 14 مورد (40%) زن بودند. کم ترین سن 35 سال و بالاترین سن 60 سال بود. اکثریت بیماران 50 سال یا بیش تر (1/57%)، 40 تا 49 سال (2/17%) و کم تر از 40 سال (7/25%) داشتند. در مداخله ایستادن بدون لمس کردن مچ دست بیمار، نمرات بی قراری قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی دار نداشت (592/0=p) در حالی که با مداخله ایستادن و لمس کردن مچ دست بیمار، این تفاوت معنی دار بود (001/0p<).  نتیجه گیری:با توجه به نتایج این مطالعه، لمس بر بی قراری بیماران تحت تهویه مکانیکی موثر است، لذا پیشنهاد می شود به عنوان یکی از مداخلات غیردارویی و بدون عارضه و موثر در حیطه وظایف مستقل پرستاری به منظور کنترل بی قراری بیماران مورد استفاده قرار گیرد